Selamalar -2-

Bir yakınından yardım istemişti.
Gideceği yer olsada...kimseler kendisine yapılan bu hakaretleri bilmemeliydi.
İki gece otelde kalıp,köyüne dönmeliydi.
Yakını bir pansiyona yerleştirmişti.
Sonra nedensiz bir şekilde,o da ortalıktan kaybolmuştu.Kulluktan nebze almamış...insan!
Yanında yeterli parası da kalmamıştı.
Otelin parasını veremeyecegini anlayınca...elindevaliziyle...gözlerinde yaşlarıyla ve kalbinde kapanmayacak bir acıyla...hayatının en büyük dersini alarak ayrılmıştı.Köyünegiderken.
Genç yaşına rağmen ,ailesi için ne kadar fedakarlıklar yapmıştı.
Hiç bir çıkar göz etmeden.
Maddi manevi tüm elinden gelenleri yaparken,ailesindendarbe yemek...
Tüm duygularına perde indirmişti.
Aradan yıllar geçmiş ti...
Yapılanları unutmuş gibi görünmek için sessiz kalmayı tercih etmişti.
Lakin yakınları onun hakkında “sen çok değiştin,böyle bir kız değildin”demekten geri kalmamışlardı.
Yaptıkları iğrençlikleri unutan insanlar,
Karşısındaki insanları eleştirmek ve kendilerini tertemiz göstermek adına ,
Sadece konuşmak için konuşuyorlardı.
Ayaklarının üstünde daha güçlü durmayı öğrenmişti.
Aklına geldikçe”teşekkürler,akraba müsvettelerim yada sevdiklerim.
Bana yaşattıklarınız ile şimdi ben güçlü bir kadın oldum.”
Ve yine atalarımız kazanmıştı.
Söyledikleri sözler ile bizlere yine yol göstermişlerdi.
Bizler anca o sözleri yediğimiz musibetleri yaşayarak ile anlıyabilmiştik.
Ağlamak lazım...
Eğer bulutlar ağlamaz ise
Topraklar yeşerir mi! Sandın.
Benim gözlerimden akan her damla
İse...yüreğime, acının şerbetini
İçirdi..
Ayaklarıma denizlerin dalgaları vurdu.
Ve ben kumsalda !
Ayaklarımı, kumlara gömdüm.
Her gelen dalga,sadece vurdu....
Beni yıkamadan,
Geldi geçti...
Üşüyen yüreğimin..,
Anlatacaklarım var dı.
Hayat dinler misin?...
Değerli okurlarım...
Sevgilerimle